Skoki narciarskie – dyscyplina sportowa, którą w Polsce organizuje Polski Związek Narciarski.Wśród polskich sportowców uprawiających skoki narciarskie najdłużej do światowej czołówki należał Adam Małysz, którego zwycięstwa w latach 2001–2011 wzbudziły bardzo duże zainteresowanie skokami w Polsce (tzw. małyszomania). Wcześniej sukcesy odnosili m.in. Stanisław Marusarz, Wojciech Fortuna i Piotr Fijas. Obecnie do światowej czołówki należy Kamil Stoch – mistrz świata (2013), dwukrotny mistrz olimpijski (2014) oraz zdobywca Pucharu Świata w skokach narciarskich (2014).

Nasi reprezentanci startują na mistrzostwach świata od samego początku - byli na nich obecni już w latach dwudziestych. Pierwsze sezony to przede wszystkim nauka, ale kolejna dekada przyniosła już sukcesy i miejsca w najlepszej dziesiątce. Bezsprzecznie postacią numer jeden okazał się Stanisław Marusarz, który serię dobrych występów i przynależność do ścisłej światowej czołówki potwierdził w Lahti, gdzie w 1938 roku został wicemistrzem świata. Był to nasz pierwszy medal zawodów tej rangi w skokach narciarskich.

Po wojnie długo brakowało dobrych wyników. Wreszcie przyszedł czas na mistrzostwa rozgrywane w Zakopanem i kolejny sukces - w ślady Marusarza poszedł Antoni Łaciak, piąty na dużej skoczni, a następnie drugi na obiekcie średnim. Srebro mistrzostw świata stało się więc faktem. W tej samej dekadzie dobre miejsca zajmowali jeszcze Ryszard Witke i Józef Przybyła, ale nie stanęli na podium.W 1970 roku szczęśliwym miejscem okazało się Szczyrbskie Jezioro. Za naszą południową granicą błysnął Stanisław Gąsienica-Daniel, który osiągnął życiowy sukces i zajął trzecie miejsce. Niewiele brakowało, a zamiast niego medal miałby inny reprezentant naszego kraju - po pierwszej serii prowadził Tadeusz Pawlusiak, ale nie ustał drugiego skoku. Dwa lata później mistrzostwo świata wywalczył Wojciech Fortuna - Polak był najlepszy na igrzyskach olimpijskich, a ówczesne przepisy nagradzały taki sukces także tytułem czempiona globu.Mimo wielu wartościowych wyników w rozmaitych zawodach medalu na mistrzostwach świata nie zdobyli nigdy następni czołowi polscy zawodnicy Piotr Fijas i Stanisław Bobak. Dopiero lata dziewięćdziesiąte przyniosły wyniki, które znów mogły sprawić, że polskim fanom mocniej zabiły serca. W Trondheim o krok od medalu był Robert Mateja, ostatecznie sklasyfikowany na piątym miejscu. Dwa lata wcześniej do czołowej dziesiątki w Thunder Bay wbił się także Adam Małysz.I właśnie za sprawą tego ostatniego zawodnika polscy kibice przeżywali najpiękniejsze chwile. W 2001 roku Małysz dominował na wszystkich skoczniach na których się pokazywał i na mistrzostwach świata w Lahti zgarnął dwa medale - najpierw srebrny, a następnie złoty. Dwa lata później w Predazzo kontynuował piękną passę i był najlepszy w obu konkursach. Złota passa miała jeszcze jeden akcent w Sapporo, gdy Małysz znów wygrał na średniej skoczni. Na mniejszym z obiektów jego dorobek ostatecznie domknął brąz w Holmenkollen cztery lata temu. Polak do dziś jest rekordzistą jeśli chodzi o indywidualne zdobycze na mistrzostwach świata.